Renata Pietras – Pacynko – doradca metodyczny wychowania przedszkolnego
Praca nauczyciela wymaga wiele trudu i poświęcenia, jest odpowiedzialna i absorbująca. Od nauczyciela wymaga samozaparcia i dużego taktu w kontaktach z rodzicami.
Rola rodziców we współuczestniczeniu w życiu przedszkola stała się bardzo znacząca. Wynika to z zapisu zawartego w podstawie programowej wychowania przedszkolnego – Zadania przedszkola
przez dziecko wartości i norm społecznych, których źródłem jest rodzina (…)
o nowe zagadnienia, wynikające z pojawienia się w otoczeniu dziecka zmian i zjawisk
istotnych dla jego bezpieczeństwa i harmonijnego rozwoju.”
Rodzice mają zatem wgląd i są osobami decydującymi jakie treści wychowawcze realizowane są w placówce, z jakimi instytucjami współpracuje placówka.
To czy współpraca rodziców i przedszkola będzie układała się pomyślnie zależy w dużej mierze od samych nauczycieli i dyrektora. Dużą rolę odgrywa zaangażowanie nauczyciela i włączenie rodziców do współpracy. To nauczyciele powinni skutecznie komunikować się z rodzicem aby zaangażować go w sprawy przedszkola. Powinni tak przeprowadzić pierwsze spotkanie aby rodzice byli świadomi swoich praw i obowiązków. Ponadto zalecane warunki realizacji podstawy programowej określają zakres współpracy nauczyciela z rodzicem. Rodzic powinien być świadomy stanu gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole. Nauczyciel powinien systematycznie informować rodziców o zadaniach wychowawczych i kształcących realizowanych w przedszkolu, zapoznać rodzica z podstawą programową i włączać ich do procesu nabywania przez dzieci wiadomości i umiejętności.
Zatem jak powinna wyglądać współpraca nauczyciela z rodzicem? Warto na pierwszym zebraniu poznać oczekiwania rodziców. Nauczyciel może takie spotkanie przeprowadzić
w formie warsztatowej, wykorzystać metody aktywizujące. Dzięki takiemu spotkaniu możemy w szybki sposób zebrać informacje dotyczące zasad współpracy, określić w jaki sposób będą odbywały się kontakty nauczyciela i rodziców, określić jaki zakres pedagogizacji interesuje rodziców, jakie formy wspólnej współpracy interesują rodziców np. wyjazdy na wycieczki bliższe i dalsze, ognisko, kulig itp. Taką formę warsztatową można wykorzystać przy ustalaniu oczekiwań rodziców w stosunku do nauczycieli pracujących
z dziećmi. Podczas takiego spotkania możemy pozyskać informację od rodziców jak często chcieliby spotykać się z nauczycielem. To ważne aby inicjatywa wspólnych spotkań wypłynęła również od rodziców, aby mieli możliwość współdecydowania.
Skoro przeprowadziliśmy pierwsze spotkanie z rodzicami w formie warsztatowej to pozyskaliśmy informacje dotyczące oczekiwań rodziców. Następnym krokiem będzie realizacja założeń ustalonych z rodzicami. Należy zaplanować zajęcia otwarte z udziałem rodziców, wykorzystać rodziców jako ekspertów w danej dziedzinie i zapraszać ich na zajęcia z dziećmi. Warto zaangażować rodziców we wspólne akcje: „Sprzątanie świata”, „Podaj książkę”, „Cała Polska czyta dzieciom” oraz realizację przedsięwzięć np. „Bohater tygodnia”, „Edukacja globalna”, „Spotkania z ciekawymi ludźmi”. Możemy stworzyć przedszkolne kółko teatralne, wspólnie opracowywać gazetkę przedszkolną, stworzyć kącik czytelniczy z którego mogłyby skorzystać rodzice, którzy chcieliby poszerzyć swoją wiedzę na temat rozwoju dziecka, poczytać literaturę pedagogiczną. Nie należy zapominać o przeprowadzaniu szkoleń i konsultacji dla rodziców.
Wszystkie te formy współpracy musimy organizować w sposób chętny i zaangażowany. Jeśli nauczyciel będzie organizował te spotkania z oporem i niechętnie to nie przyniosą one określonych rezultatów. Wychodzę jednak z założenia, że praca każdego nauczyciela jest dla niego pasją i swoje działania zawsze kieruje w stronę dobru dziecka. W swojej pracy przekonałam się, że warto zaangażować się w dobre relacje z rodzicami, zaangażować rodziców do współpracy. Zawsze przynosi to sukcesy i pozytywnie oddziałuje na dziecko.
Garść pomysłów na zabawy ruchowe podczas wspólnych spotkań z dziećmi i rodzicami:
„Bunt w zagrodzie”
1. Każdy uczestnik dostaje karteczkę z rysunkiem zwierzęcia. Trzeba wszystkich uprzedzić, że nazwa jest sekretem.
2. Każde zwierzę ma swoją parę lub grupę. Chodzi więc o odnalezienie swojej pary lub grupy.
3. Następnie kolejno dzieci zaczynają naśladować dźwięk swojego zwierzęcia.
4. Kiedy wszystkie dzieci wydadzą odgłos, zaczynają się grupować w pary lub grupy.
„Muzyczne sylaby”
1. Ochotnik staje na końcu sali nie może słyszeć osób pozostałych.
2. Uczestnicy wybierają jakieś słowo (najlepiej na 3 sylaby).
3. Uczestnicy dzielą się na 3 grupy i każda grupa wybiera jedną z sylab wybranego wyrazu.
4. Uczestnik stojący na końcu sali podchodzi do każdej z grup. Każda z grup wypowiada swoją sylabę – odgaduje ukryty wyraz, składając się z usłyszanych sylab.
„Rytm”
1. Uczestnicy siadają w kręgu. Pierwsza osoba mówi: „Proszę wymienić …”, (wszyscy uderzają dwukrotnie w kolana), druga osoba mówi: „trzy nazwy…”,(wszyscy uderzają dwukrotnie w kolana), trzecia osoba mówi: „stolic” (wszyscy uderzają dwukrotnie w kolana). Kolejne osoby odpowiadają: np. „Rzym”, (wszyscy uderzają dwukrotnie w kolana), kolejna osoba: „Paryż”, (wszyscy uderzają dwukrotnie w kolana), kolejna osoba: „Warszawa” itd. Po wypowiedzi każdej osoby należy dwukrotnie uderzyć w kolana.
2. Następna osoba w kolejności zadaje kolejne pytanie i tak zabawa trwa dalej.
„To jest mój nos”
1. Uczestnicy siadają w kręgu tak, żeby wszyscy się widzieli.
2. Prowadzący zabawę dotyka stopy osoby obok i mówi: „To jest mój nos”.
3. Osoba obok musi szybko dotknąć swój nos i powiedzieć: „To jest moje kolano”
4. I tak dalej: każdy uczestnik dotyka części ciała, którą wymienił sąsiad, ale wypowiada inną.
„Radiokontrola”
1. Tworzymy pary z członków grupy. W każdej parze jest nadawca i odbiorca.
2. Odbiorcy oddalają się od siebie, a nadawcy chowają przedmiot, który odbiorcy musza znaleźć oraz ustawiają przeszkody.
3. Przywołujemy odbiorców i zawiązujemy im oczy.
4. Od tego momentu nadawcy wydają dokładne polecenia, które odbiorcy musza wykonywać: „skręć w prawo”, „prosto”, „skręć w lewo” itp.
5. Odbiorca nie może zadawać pytań. Odbiorca jedynie słucha wiadomości i szybko wykonuje polecenie.
6. Wygrywa para, która najlepiej się zgra.
„Guziki”
1. Talerz umieszcza się na środku stołu i każdy gracz otrzymuje 5 guzików.
2. Każdy zawodnik po kolei rzuca kostką.
3. Gracz, który stracił wszystkie swoje guziki, nadal bierze udział w grze, gdyż w każdej chwili może dostać guziki od innego gracza.
4. Po ustalonej liczbie kolejek każdy uczestnik liczy swoje guziki. Wygrywa osoba, która uzyskała ich najwięcej.
„Kot i mysz”
1. Uczestnicy siadają tworząc koło.
2. Prowadzący grę daje piłki trzem graczom, którzy są oddaleni od siebie.
3. Gracze, którzy otrzymują piłki, maja możliwość wykonania trzech ruchów:
4. Osoba, która otrzyma 2 piłki w tym samym czasie, odpada z gry.
3. Wygrywają ostatnie 4 osoby, które zostały w grze.
„Wyścigi konne”
1. Grupa tworzy koło, wszyscy klękają, siedząc na piętach.
2. Prowadzący opisuje wyścigi konne. Wszyscy zawodnicy naśladują gesty prowadzącego.
„Zielona żaba”
1. Wszyscy uczestnicy siadają w kole.
2. Wybieramy jedną osobę, która pełni rolę detektywa i oddala się na moment od koła.
3. Pozostała część dzieci decyduje, kto będzie miał zieloną żabę.
4. Kiedy przychodzi detektyw, wszyscy krzyczą: „Kto ma zieloną żabę?”
5. Detektyw wskazuje na jednego z uczestników. Jeśli wskazana osoba nie ma żaby, podaje jedna cechę zawodnika, który ją ma np. „nosi okulary”.
6. Zabawa kończy się, gdy detektyw odkryje, kto ma zieloną żabę.
Przyjemnej zabawy oraz ciekawych spotkań z rodzicami!
