Korytarzowy kącik czytelniczy w SP 7 w Koszalinie
Inspiracja podjęcia działań
Zawsze z ogromną przyjemnością słuchałam wypracowań głośno czytanych przez moich uczniów. Niektórzy początkowo byli onieśmieleni, z czasem jednak nabierali odwagi. Inni - przeciwnie - nie okazując najmniejszego skrępowania, sami domagali się umożliwienia im zaprezentowania przed klasą napisanych prac. Widziałam, jak bardzo byli dumni z tego, że mogli się nimi pochwalić. Wyraźną przyjemność sprawiało im również to, że koledzy okazywali im zainteresowanie, słuchając w skupieniu, często też chwaląc.
Z czasem powstawały prace coraz obszerniejsze, a ich czytanie trwało coraz dłużej. Ponieważ tok lekcji nie pozwalał na to, by wszyscy chętni mogli głośno odczytać swoje opowiadania, baśnie, kartki z pamiętnika itd., wielu z nich było rozczarowanych i okazywało niezadowolenie, twierdząc, że zostali pokrzywdzeni, bo nie pozwoliłam im tego zrobić, a przecież w ich napisanie włożyli dużo wysiłku.
Opis działań
Chciałam dać wszystkim uczniom możliwość pochwalenia się pisanymi przez nich wypracowaniami, a zainteresowanym - zapoznania się z nimi. Doszłam do wniosku, że najlepiej będzie, gdy prace zostaną udostępnione odbiorcom poza salą lekcyjną.
Najodpowiedniejszym miejscem do tego wydał mi się korytarz. Tam uczniowie spędzali przerwy śródlekcyjne oraz czas przed i po lekcjach. Na drugim piętrze naszej szkoły, w miejscu, gdzie korytarz się rozszerza, zorganizowałam Korytarzowy kącik czytelniczy.
Na metalowej kracie przed schodami umieściłam stosowny napis. Pod nim zamocowałam pięć pudełek o kształcie przypominającym duże kieszenie. Wykonałam je z kartonu. Przeznaczone były do przechowywania prac literackich uczniów i umożliwiały bezproblemowe wyjmowanie ich i ponowne wkładanie.
Aby umieszczane w kieszeniach teksty były atrakcyjne i zachęcały do ich przeczytania, a jednocześnie stanowiły dobry wzór dla czytelników, określiłam zasady ich przygotowywania.
1. Uczniowie zapisywali je na kartkach (nie w zeszytach), później ilustrowali, a następnie wklejali w okładki wykonane z bloku technicznego (twarda oprawa była konieczna, ponieważ chroniła pracę przed zbyt szybkim zniszczeniem). W ten sposób powstawały książeczki w twardych okładkach.
2. Wykonane prace sprawdzałam. Wszystkich wpisów (zaznaczanie błędów, uwagi, oceny i ich uzasadnienie) dokonywałam ołówkiem. Następnie zwracałam autorom do poprawy. W ten sposób umożliwiałam rodzicom zapoznanie się z tekstami i moimi wpisami.
3. Po usunięciu błędów uczniowie wymazywali pozostawiony przeze mnie ołówek.
4. Tak przygotowane książeczki umieszczali w wiszących na kracie kartonowych kieszeniach.
Zdarzało się, że niektórzy autorzy nie chcieli ujawniać swoich danych. Wtedy posługiwali się pseudonimami albo zupełnie pomijali na pracach swoje nazwisko.
Do umieszczania książeczek w Korytarzowym kąciku czytelniczym zachęcałam też innych nauczycieli i ich uczniów.
Konsekwentnie dbałam o to, aby prezentowane prace były napisane bez błędów, czytelnie (napisane ręcznie albo na komputerze) i estetycznie wykonane. Ważne było również to, żeby kartki nie wypadały z okładek (musiały być dobrze wklejone albo zszyte, np. zszywaczem do papieru, czasami igłą i nitką.
Od samego powstania Korytarzowy kącik czytelniczy cieszył się dużym zainteresowaniem. Uczniowie (nawet ci, którzy niezbyt często odwiedzali bibliotekę) chętnie czytali prezentowane w nim książeczki, wielokrotnie po nie sięgając. W naturalny sposób więc ulegały one "zaczytaniu" (zniszczeniu). W ich miejsce młodzi autorzy systematycznie dostarczali nowe teksty. Niektóre z nich powstawały na lekcjach i wiązały się z omawianymi tematami, inne były efektem zainteresowań i potrzeb literackich uczniów. Wszystkie pisane były z ogromnym zaangażowaniem.
Zużyciu ulegały także kartonowe kieszenie, dlatego 3-4 razy w roku zastępowałam je nowymi, które wykonywałam samodzielnie.
Korytarzowy kącik czytelniczy prowadziłam przez cały okres stażu.
Uważam, że zorganizowanie i prowadzenie Korytarzowego kącika czytelniczego umożliwiło uczniom realizację ich potrzeb i zainteresowań pisarskich i czytelniczych. Wpłynęło też na podniesienie jakości pracy szkoły oraz przyniosło pozytywne efekty w pracy dydaktycznej i wychowawczej.
Efekty:
dla uczniów:
‒ możliwość zaprezentowania kolegom i nauczycielom swoich wytworów literackich,
‒ podniesienie samooceny i rozbudzenie wiary we własne możliwości,
‒ zdobywanie nowych doświadczeń,
‒ poznawanie tekstów pisanych przez innych uczniów i możliwość czerpania z nich inspiracji,
‒ pozytywne nastawienie uczniów do wysiłku związanego z pisaniem prac literackich,
‒ budzenie zainteresowań czytelniczych i pisarskich,
rozwijanie wyobraźni,
‒ uwrażliwienie na poprawność językową, ortograficzną i interpunkcyjną,
‒ pożyteczny sposób spędzania przerw śródlekcyjnych i czasu wolnego;
dla nauczyciela:
‒ lepsze poznanie uczniów,
‒ znalezienie sposobu zachęcania uczniów do aktywności pisarskiej,
‒ zainteresowanie uczniów czytelnictwem,
‒ oddziaływanie wychowawcze na uczniów poprzez poruszaną w książeczkach tematykę,
‒ doskonalenie pracy własnej;
dla szkoły:
‒ wzbogacenie oferty i atrakcyjności szkoły,
‒ podniesienie jakości pracy szkoły.
